Over dromers, voelers en doeners op school
Als ik kijk naar mijzelf was ik vroeger een enorme dromer op school. Ik was in mijn eigen wereld alle informatie op mij heen aan het opnemen en verwerken. Ik zie mijzelf nog zo zitten achteraan in de klas, turend uit het raam in mijn eigen wereld wegdromen. Ontsnappen van de druk van school en rustig weg fantaseren in mijn eigen veilige wereld. Als ik in deze tijd op de basisschool zou hebben gezeten, dan vermoed ik dat ik het label ADD zou hebben gekregen. Slechte concentratie, snel afgeleid, kan minder goed tegen prikkels en trage informatieverwerking. Het tegenovergestelde is waar en dat is mede waarom het mij ook zo raakt als van die fantastische kinderen en volwassenen in mijn praktijk zich afvragen of ze ADD hebben omdat ze zo wegdromen? Ik spreek voor mijzelf als ik zeg dat ik juist heel veel informatie en prikkels tegelijkertijd kan het verwerken. En dat ik dat nog supersnel doe ook. Soms en vroeger ook, kan ik daar heel moe van worden, omdat ik mijn grenzen niet goed bewaak of het iedereen naar de zin wil maken, aan de verwachtingen wil voldoen. Daar ligt de echte oorzaak van het probleem en dat heb ik vroeger geleerd.
Naast dromer was ik ook echt een voeler. Ik voelde van alles op school en vooral dat ik veel moest. Dat maakte het er niet echt leuker op en ook wel erg spannend. Ik probeerde ontsnappen in mijn eigen droomwereld en tegelijkertijd wilde ik het heel graag goed doen en voldoen aan de verwachtingen. Heel vermoeiend en niet bepaald stimulerend voor een positief zelfbeeld.
Herken je dit bij je eigen kind of jezelf? Geloof mij, je bent niet de enige. Dromers, voelers en doeners hebben geen gebrek of beperking maar juist een talent. Waar het mis gaat is dat we kinderen onder druk zetten, ze aan allerlei verwachtingen moeten voldoen, gaan toetsen, langs een meetlat leggen en alles binnen een bepaald tijdsbestek om ze vervolgens te kunnen zeggen of ze op niveau zijn of niet. Dat zet kinderen enorm onder druk. Het schoolsysteem scoort hier dus echt onvoldoende.
Met zo’n schoolsysteem worden juist de talenten en capaciteiten van heel veel kinderen beperkt. En dat is zo zonde.
Er wordt gekeken naar hun spelling, hun concentratie, hun lineaire denkvermogen, maar wat als het fantastische dromers zijn, intense voelers of juist doeners met ontzettend veel talenten die op deze manier niet uit de verf komen? Wat wordt hier dan verspild? En welke emotionele deuken lopen de kinderen op jonge leeftijd op?
Bij jeugdzorg komen de ontspoorden kinderen terecht. Het aantal uitvallers in Nederland is hoog. Hoe komt het nou dat deze jongeren zo ontsporen en uit het systeem knallen?
Zijn ze echt zo lastig?
Nee, ze hebben het lastig!
Het aantal thuiszitters, de wachtlijsten bij jeugdzorg het zijn allemaal symptomen dat er iets misgaat met het onderwijs en dat er behoefte is aan een andere aanpak.
Laten we luisteren naar deze kinderen wat ze nodig hebben. Kijken, ons inleven en inspelen op hun leerbehoeftes. In plaats van leerdoelen halen, allerlei verslagen in het systeem zetten, diagnose stellen etc. We mogen terug naar de bedoeling van onderwijs. Leerlingen in hun kracht zetten en laten bloeien in een veilige leeromgeving
Laten we vandaag beginnen, want met luisteren en meevoelen kan je elk moment van de dag beginnen. Daar heb je geen ander systeem voor nodig wat van bovenaf wordt bepaald. Juist niet, wij zijn het systeem en iedereen draagt een steentje bij.
Heb je hierover een vraag aan mij? Voel je welkom om hem te stellen. Ouder, onderwijs professional, tiener…… iedereen is welkom.
We doen het samen ❤️